اوباما: مرگ قذافی پیام روشنی است به دیکتاتورها

باراک اوباما، رئیس جمهور ایالات متحده، مرگ معمر قذافی را «پیام روشنی به دیکتاتورها» دانست و در مصاحبه با تلویزیون ان بی سی افزود که وی فرصت واگذاری قدرت را داشت، اما از آن استفاده نکرد.

اوباما همچنین گفت که البته دیدن پایان کسی به این صورت ناگوار است، اما مرگ وی حاوی پیام روشنی به دیکتاتورها در سراسر جهان است تا بدانند که انسان ها می خواهند آزاد باشند و رهبران شان باید حقوق بشر را رعایت کنند.

این در حالی است که، به گزارش رویترز، مصطفی عبدالجلیل، رئیس شورای ملی انتقالی لیبی، اعلام داشته است که شریعت اسلام به عنوان پایه و اساس قانونگزاری در لیبی خواهد بود و هر قانون مغایر با آن رد خواهد شد.

از سوی دیگر، کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل، برای چندمین بار از نقض حقوق بشر توسط انقلابیون لیبی اظهار نگرانی کرده و از آن ها خواسته است تا حقوق انسانی زندانیان را مطابق نورم های بین المللی رعایت نمایند.

هم اکنون در لیبی بیش از 7000 زندانی در 67 اردوی زندانیان به سر می برند و اخبار رسیده به کمیسیون حقوق بشر حاکی از اعدام ها و خشونت های نا همخوان با حقوق بشر و کنوانسیون ژنو است.

شهرزادنیوز:

یادت نره که در این روزگار نابرابر، تو خودت ناخدای کشتی در دریای زندگی هستی!

Captain of the Ship

کنسرت ناگابوچی تسویوشی در جزیره ساکوراجیما در جنوب ژاپن

از توفانهای زندگی نهراس و با تلاش و امید، آینده یی بهتر برای خود و دیگران بساز

 

Ｎａｇａｂｕｓｈｉ　Ｔｓｕｙｏｓｈｉ

صدها شهروند «اوکلند» امریکا، که همجوار است با سانفرانسیسکو، روز گذشته دست به تظاهراتی به حمایت از جنبش والاستریت زدند.

این تظاهرات بدلیل یورش پلیس برای پراکنده کردن آنها به خشونت انجامید و عده ای مجروح شدند. بخشی از شعارها و خواسته های مردم معترض، حمایت از زندانیان دولتی شهر بود که در اعتصاب بسر می برند. حمایت از بیکاران ، افزایش حقوق و دستمزدها و دیگر فشارهای اقتصادی در شعارهای آنها منعکس بود. تظاهرات دیروز اوکلند در پیوند است با تظاهرات سراسری امریکا که به جنبش 99 در صدی معروف شده و آغاز آن را نخستین تظاهرات در والاستریت نیویورک میدانند. از 10 اکتبر در مرکز این شهر، شماری از معترض چادر زده و به سبک میدان التحریر مصر در آن مستقر هستند. خبرگزاری ها شمار معترضان مستقر در این چادرها را روز گذشته تا 300 تن گزارش کردند. بخشی از تظاهر کنندگان دیروز، قصد داشتند به معترضان مستقر در چادرها بپیوندند که با مقابله پلیس روبرو شدند. در جریان این مقابله علاوه بر گاز اشک آور، گزارش شده که پلیس به روی مردم شلیک کرده است.

ج. اسلامی را ابتدا باد می کنند و بعد سوزن زده و می ترکانند

زود دویچه سایتونگ- گزینش و ترجمه رضا نافعی

(توماس ئه ریکسThomas E. Ricks، 56 ساله، خبرنگار روزنامه ” وال استریت ژورنال ” بود و کارشناس نظامی ” واشنگتن پست “. او  که برنده جائزه ادبی ” پولیتزر” نیز هست، امروز هم به نوشتن اشتغال دارد. او مقاله ای نوشته که به ظاهرا در تائید افتادن باد در پرچم جمهوری اسلامی در افغانستان و بویژه درعراق است. اما، وقتی پوسته مقاله او را کنار زده و به مغز گردو می رسیم، واقعیت دیگری جلوه می کند. این که خطر اصلی جمهوری اسلامی است و تا تکلیف آن روشن نشود، نه در عراق و نه درافغانستان و نه در دیگر کشورهای منطقه ثباتی بدست نخواهد آمد. این که جمهوری اسلامی اهل مذاکره نیست و این که خروج امریکا از عراق و افغانستان به نفع جمهوری اسلامی است مگر تکلیف آن روشن شود! این نوع تفسیرها و بازیهای سیاسی پیش از حمله ارتش صدام حسین به ایران و در آستانه ورود نیروهای نظامی جمهوری اسلامی به داخل خاک عراق و آغاز جنگ فرسایشی نیز منتشر می شد. با این مقدمه کوتاه، شاید خواندن مقاله منتشره در زود دویچه سایتونگ قابل درک تر باشد.)

معمولا وقتی جنگی به پایان می رسد یک برنده دارد و یک بازنده: یونانی ها به این صورت “ترویا” را ویران کردند. حال که به   پایان لشگرکشی آمریکا به عراق نزدیک می شویم، می توانیم این پرسش را مطرح کنیم که برنده کیست وبازنده کیست و نتیجه  این بُرد و باخت برای آینده این کشور چه خواهد بود؟

Leon Panetta ، وزیر دفاع آمریکا فکر می کند که عراقی ها بنوعی برنده شده اند: ” در آخر کار، ما با قربانی های فراوان یک دموکراسی نسبی ایجاد کردیم”….

آمریکا 4474 سرباز از دست داد( شمارش هنوز به پایان نرسیده است) ـ هزاران نفر  بیش از این تعداد مجروح و معلول شده اند و مردم آمریکا  چند بیلیون از دست دادند. اقتصاد ما ویران گشت ولی خود بهرۀ چندانی نصیبش  نشد. خون برای نفت؟ آن هم فقط به این معنی که از هر هشت سرباز کشته شده در جنگ یکی قربانی دفاع از تانکر های حامل نفت بوده است. دیرزمانی طول خواهد کشید تا  تولید نفت عراق به سطح قبل از جنگ برسد. اگر بهای نفت بدلیلی  سقوط کند، اقتصاد عراق ویران خواهد شد.

صرفنظر از آنچه که وزیر جنگ آمریکا در بارۀ عراق بر زبان راند این کشور راه خود را خواهد رفت، یعنی دوفاکتو با ایران هم پیمان خواهد شد و میل ندارد به تحقق رؤیاهای ژئوپلتیک آمریکا کمک کند. البته آمریکا اندکی هم اسلحه به عراق خواهد فروخت. ولی آنچه در پایان لشگر کشی جورج بوش در سال 2003 به عراق برجای مانده یک حکومت نیمه پلیسی است که جای یک حکومت دیکتاتوری را گرفته است. و هنوز هم معلوم نیست که آیا آمریکا اجازه خواهد داشت پس از ماه دسامبر نیروئی در  عراق نگاه دارد یا نه.

ولی آیا  پس از آن که ارتش آمریکا 8 سال در آنجا پای بر زمین کوبید، عراق برنده است؟ قطعا نه. جامعه غیرنظامی عراق له شد. هشت سال جنگ داخلی  100 هزار کشته روی دست عراق گذاشت. آن کشور امروز وطن یک گروه کوچک ولی بسیار فعال القاعده است. آمریکا می رود بی آنکه  میان کردها و اعراب عراق توازنی برقرار کرده باشد، این دیگ هنوز جوشان است.

آمریکا حتی مرزهای پایداری برای مناطق کرد نشین و دوست نیز بوجود نیاورد ـ با این نتیجه که امروز ایران ” کردستان را از راست زیر رگبار گرفته و  هواپیماهای جنگی ترکیه از چپ آنرا بمباران می کنند. ترکیه عضو ناتو است ـ و مثل آنست که فردا آلمان، لهستان را بمباران کند.

سنی ها و شیعیان عراق بر خصومت خود پای می فشارند. رو یا روئی مذهبی بیش از حد است و آمریکا نمی تواند تغییری در آن بوجود آورد. آمریکا از همان  ماههای گذشته مسئله را به خود  عراقی ها واگذار کرد  که خود بر سر و کول هم بکوبند.

فرقی هم نمی کند که از این پس 3 هزار یا 10 هزار سرباز آمریکائی در عراق  بمانند، یا اصلا حتی یک نفر هم نماند، ــ  مزیت آنها بر آن تعداد بسیار بیشتری که  اینک آنجا را ترک می کنند چیست؟ از دست اینها چه برخواهد آمد که از دست آن تعداد بیشتر بر نیامد؟ حملات انتحاری  و قتل های با نقشه مدت هاست که بخشی از زندگی روزمره درعراق است و این از سوء قصد های پرسر وصدا، که رسانه های جهانی منعکس می کنند، بمراتب بدتر است. نه . عراق واقعا پیروز نشده است.

پس برنده کیست؟ مثلا ایران. در حالی که آمریکا بزرگترین دشمنان ایران، صدام در عراق  و طالبان در افغانستان را سرکوب  می کرد، ایران  تماشاگر صبور و آرام بود. و به این صورت بدون آنکه   خود گامی را بردارد، مرزهایش در شرق و غرب امن تر شد. بنظر می رسد که ایران در سال 2003 حرکات آشتی جویانه ای به آمریکا نشان داد و برای ایجاد نوعی روابط بهتر کوشید. ولی دستگاه هیستریک بوش آن را با تندی رد کرد و ایرانی ها می دیدند که آمریکا چگونه روز بروز بیشتر در آن دو جنگ غرق می شود.

هرقدر این دوجنگ طولانی ترمی شد میل افکار عمومی آمریکا به یک جنگ دیگر کمتر میشد. از این رو نقشه هائی که تل آویو و واشنگتن برای وارد آوردن ضرباتی بر برنامه اتمی ایران طرح کرده بودند بسرعت از حرارت افتادند.  وقتی کسی چون “دیک چی نی”، معاون بوش نتوانست آمریکائی ها را به این جنگ بکشاند، که می تواند این کار را بکند؟

ایرانی ها بتندی آموختند که  عراق نیز چون لبنان منطقه ای مناسب برای جنگ به نیابت از سوی آنهاست.  در اواخر دوران کار من، که گشت زدن در عراق بود، ما از خودروهای ضد مین استفاده می کردیم، که  از هرسلاحی که  آنروزها همه جا پخش بود به آن  ضرباتی وارد آمده بود. باستثنای بمب های کنار خیابانی که ساخت ایران بود، معروف به EFPs . این ها از کنار جاده یا خیابان مس گداخته پرتاب می کردند و این تنها سلاحی بود که ما واقعا از آن وحشت داشتیم. در تمام خشونت هائی که پس از سال 2003 در عراق روی داد ایران هم نقش داشت.

وقتی که سرانجام صدام اعدام شد، ایران فقط   یک دشمن را از دست نداد. بلکه یک هم پیمان هم پیدا کرد که همین عراق نوین است. پس از آن که آمریکا در انتخابات 2010 شکست خورد و نتوانست دولتی در عراق برپا کند، ایران برای یافتن یک راه حل کمک کرد ، که  نخست وزیر فعلی عراق، مالکی و مقتدا صدر، نیز بخشی از آن هستند . مالکی وزیر دارائی و وزیر کشور هم هست ولی فکر نکنید که او دیکتاتوراست.

نخست وزیر که شیعه است، از روزهای خوشی یاد می کند که در زمان حکومت صدام در تهران    می گذرانید.  و صدر که پس از سال 2003 بعنوان طلبه در قم بسر می برد، همان کسی است که   آمریکا نام او را درفهرست کسانی قرارداده بود  که باید “دستگیر یا کشته ” شوند. این هر دو امروز متحدان نزدیک ایران هستند و عراق را به مواضع سیاسی ایران نزدیک می کنند. هیچ یک از این عوامل به ایجاد یک عراق باثبات کمک نمی کند، بلکه  عکس آن درست است.

ورود به فاز نظامی نام رمز کدام فاجعه است؟

آنچه که در روزهای اخیر، بعنوان افشاگری برادر احمدی نژاد پیرامون ورود باصطلاح «جریان انحرافی» و در اصل «بانداحمدی نژاد» به «فاز نظامی» در سایت های خبری و برخی روزنامه های داخل کشور منتشر شده، به چه معناست؟ آیا احمدی نژاد می خواهد کودتا کند؟ سپاه به دو دسته تقسیم شده و یک دسته آن پشت احمدی نژاد جمع شده اند؟ بسیج قرار است به حمایت از احمدی نژاد روبروی سپاه بایستد و یا برعکس؟

اینها سئوالاتی است که با خواندن اشاره سر بسته برادر احمدی نژاد به «ورود به فاز نظامی» جریان انحرافی به ذهن هر خواننده ای راه می یابد. اما اشاره سربسته برادر احمدی نژاد به گزینه های بالا نیست. خود وی نیز کاشف هیچ خبری نیست. آنچه که او به آن اشاره کرد، بخشی از مذاکرات محرمانه ایست که در جلسه چند هفته پیش برخی فرماندهان سپاه و اعضای نظامی کابینه احمدی نژاد و ناظرانی از بیت رهبری در شهر مشهد صورت گرفت. در آن جلسه، سردار وحیدی، فرمانده سابق سپاه قدس که اکنون وزیر دفاع از کابینه احمدی نژاد است و درواقع نماینده مستقیم سپاه در کابینه از جمله گفته بود: «ما اطلاع داریم که برخی اعضای دولت مقدمات خروج از کشور خود را فراهم کرده اند. همچنین اطلاع داریم که احمدی نژاد در جهت تشویق امریکا به حمله محدود نظامی به ایران اقداماتی کرده است…»

آن «ورود به فاز نظامی» که برادر احمدی نژاد مطرح کرده، همین فاز است و این احتمال که ماجرای ترور سفیر عربستان سعودی در امریکا نیز با همین هدف سازماندهی شده باشد و یا از جانب دیگری سازماندهی شده اما احمدی نژاد برای رسیدن به همان هدفی که سردار وحیدی گفته به امریکائی ها خبر داده باشد وجود دارد. احمدی نژاد میداند که زمان زیادی در اختیار ندارد و پس از انتخابات مجلس آینده، تکلیف رئیس جمهور یا توسط مجلس معلوم می شود و یا در انتخابات و او قطعا کنار گذاشته خواهد شد. بنابراین، او یگانه راه حل را برای حفظ موقعیت و حتی ادامه حضور در کاخ ریاست جمهوری را یک جنگ می داند. جنگ می داند که به زعم وی و لابد با پیام هائی که داده و اشاراتی که دریافت کرده، محدود خواهد بود و متعاقب آن مذاکرات صلح با امریکا آغاز خواهد شد. مذاکراتی که او خود را نقش آفرین آن میداند. بویژه اگر در جریان این جنگ بیت رهبری براثر شکست در جنگ و سیاست های نظامی و اتمی اش و تشدید فشار مخالفان سیاست های نظامی و اتمی او در سالهای اخیر، عملا کنار گذاشته خواهد شد. حتی اگر مقام تشریفاتی «رهبری» را برای مدتی، در اختیارش باقی بگذارند. بخشی از بادی که در ماه های اخیر زیر عبای مصباح یزدی می کنند نیز برای چنان موقعیتی است.

پیک نت 5 آبان